Reisverhaal «Grensovergang Canada, New Brunswick – USA, Maine»
Noord Amerika 4
|
Verenigde Staten
|
0 Reacties
23 Augustus 2018
-
Laatste Aanpassing 21 Oktober 2018
Vanuit de Canadese provincie New Brunswick rijden we opnieuw naar de USA.
We kiezen voor het kleine grenskantoortje, waar we vorig jaar in oktober zonder problemen werden verwelkomd. Hier is amper passage. Ditmaal willen we proberen een visum te krijgen voor 9 maanden, wat ons hier vorige keer spontaan werd aangeboden. Toen hadden we dat niet nodig.
Opnieuw hebben we ons goed voorbereid, het is immers niet zeker dat dezelfde personen het kantoortje zullen bemannen. Wel hebben we wat verse voedingswaren mee, die misschien zullen geweigerd worden. Het zijn zaken die op de lijst staan vermeld als ‘meestal toegelaten’, zoals kip en groenten afkomstig uit Canada. Tomaten en citrusvruchten zijn uit den boze, die hebben we uiteraard niet bij ons.
Onderweg oefenen we nog even, opdat we vlot kunnen antwoorden op mogelijke vragen, zoals wat ons reisdoel is en hoe lang we willen blijven. Ook overlopen we nog eens onze vorige bezoeken aan de USA, mocht men daarop terugkomen.
Bij aankomst merken we onmiddellijk de veranderingen. Een stukje voor het gebouw, staat een hoge knalgele constructie met stoplichten. Hier moet worden gewacht tot het licht op groen overgaat. Grotere voertuigen moeten de linkerpoort kiezen, auto’s rechts.
Er is niemand voor ons, noch achter ons. Het licht blijft op rood staan, we vragen ons af of we mogen uitstappen. Pas na 10 minuten krijgen we groen licht. In het gebouwtje zien we op dat moment iemand bij het raam staan. We rijden tot bij het loket, op enige afstand, omdat de luifel te laag hangt voor Manga. De man opent zijn raam en vraagt ons even te wachten. Onmiddellijk herkennen we hem, de ‘bad cop’, die ons vorige keer ook heeft ondervraagd buiten bij Manga. Toen werden we verwelkomd met de woorden ‘what is this?’. Nadien liet hij zijn rol om moeilijk te doen, onmiddellijk vallen.
Hij komt naar buiten en stelt de vraag waar we wonen. We geven onze paspoorten. Hij vraagt om Manga iets verderop te parkeren en naar binnen te komen. Even kijkt hij nog naar de nummerplaat, die moet hij registreren. Tot zover gaat alles vlot.
Binnen verwijst hij ons naar zijn collega. Dat is een andere man dan vorige keer, een stuk jonger, maar even vriendelijk. Deze vraagt waar we naartoe rijden? We geven hem een papiertje, met naam en adres van een camping in Maine. Dit wordt steeds gevraagd, controle is er niet. Doch men moet dit registreren.
Hoe we het doen met reisgeld? Dat we een kredietkaart hebben, volstaat voor hem. En wat ons reisdoel is? Wanneer we hem zeggen dat we de hooggelegen nationale parken willen bezoeken, om daarna in Texas uit te komen, merkt hij op dat we meerdere maanden zullen nodig hebben. We beamen dit en vragen naar de mogelijkheid om een visum voor 9 maanden te krijgen. Doch dit wordt pertinent geweigerd, zo werkt dat niet. 6 maanden is de standaard, voor verlenging moeten we even het land uit. Op dat moment zien we zijn collega even opkijken, we zijn overtuigd dat hij ons de 9 maanden wel zou gunnen. Niets aan te doen.
Aan de hand van onze paspoorten vraagt de man onze I94 historiek op, wellicht om te zien of er geen problemen zijn gemeld. Nog even onze vingerafdrukken nemen en een foto. Onmiddellijk begint hij het inreis documentje te printen.
Verwonderd dat er zo weinig wordt gevraagd, kijken we blij naar elkaar. Normaal wordt ook naar voeding en wapenbezit gevraagd. We hebben sterk de indruk dat deze man nieuw is in de job.
Voor we naar buiten gaan, vraagt de andere man of we hier vorig jaar ook zijn langs geweest. Hij herkent ons en herinnert zich zelfs dat we eerst langs de westkust hebben gereisd, nadien de oostkust en nu het midwesten. Dit is echt een teken dat hier zeer weinig campers passeren …
GRENSFORMALITEITENNaast het controlegebouw moet gestopt worden. Een douanier komt naar buiten en stelt de eerste vragen. De gebruikelijke procedure is dat deze man wat moeilijk doet, doch hier valt alles zeer goed mee.
Het voertuig mag op de parking wat verderop worden geplaatst, terwijl in het gebouw de verdere procedure wordt doorlopen. Ook dat verloopt allemaal zeer vlotjes.
De eerste man verwijst ons onmiddellijk door naar zijn collega in het kantoor, om de procedure af te handelen. Zoals steeds wordt gevraagd of we eerder in het land waren en of dit tijdens deze reis was. Indien positief, heeft men een I94 historiek. Deze wordt bekeken in de computer.
Als voorbereiding overlopen we zelf op voorhand telkens deze I94 historiek (te vinden op het internet), alle in- en uitreizen voor de USA zijn hierin te vinden, met vermelding van het grenskantoor.
Er volgen nog wat bijkomstige vragen omtrent het verblijf, de eerste overnachtingplaats (het adres opgeven van een camping in een volgend stadje is voldoende), de geplande route (een zeer summier antwoord volstaat: hooggelegen natuurparken, Texas).
Er wordt gesteld dat hiervoor meerdere maanden nodig zijn. Doch een visum voor 9 maanden wordt niet verstrekt. In theorie geeft men 6 maanden, daarna moet je even de grens over, om opnieuw een visum te krijgen. Dit klinkt goed, doch alles hangt op dat moment opnieuw af van de grensbeambte, niet overal is men even gemakkelijk om dit toe te kennen, zeker niet wanneer men maar korte tijd het land heeft verlaten.
Vingerafdrukken en een scan van de irissen worden genomen.
Men vraagt 6 USD en print een I94-kaartje, dat in de paspoorten wordt bevestigen.
Opnieuw zijn we verrast dat men de camper niet ingaat voor controle. Van anderen horen we dat dit vaak gebeurt, bij ons deed men dit nog nooit.
VISUM
Zie verslag ‘grensovergang Canada – US, White pass’, dd. 18 juni 2015.
Met ons 10 jaren visum verloopt alles vlot.
Men doet helemaal niet moeilijk, we krijgen prompt een inreis documentje voor 6 maanden, de standaard.
Van sommige reizigers hoorden we verhalen dat het na een aantal keren toch moeilijker zou kunnen worden om telkens opnieuw de USA in te reizen, ondanks het visum. Ons werd in de ambassade te Brussel aangeraden om gewoon ons verhaal te vertellen zoals het is, dat is zeker aanvaardbaar.
Ondertussen zijn we al meerdere keren het land in gereisd, op verschillende plaatsen. Daarbij hebben we zeer uiteenlopende ervaringen opgedaan.
Twee keer was het moeilijk, beide keren werden we binnen ondervraagd door de zelfde persoon als deze die ons bij aankomst buiten de eerste vragen stelde, de zogenaamde Bad Cop. Normaal gezien geeft deze de zaak over aan een collega binnen, die de rol heeft van Good Cop en op zijn beurt het verhaal van zijn collega dient te checken.
In juli 2017 mochten we ervaren dat het niet steeds even gemakkelijk is om de USA in te reizen, onze kort opeenvolgende bezoeken aan het land maakten deel uit van de motivatie. Doch er werd geen enkele reden gevonden om ons het land niet in te laten reizen.
Uiteindelijk werd de weigering verkocht als ‘We hebben er geen probleem mee om jullie door te laten. Maar Canada zal jullie misschien niet meer toelaten na dit bezoek aan de USA, ze hebben schrik voor illegalen. Dan kunnen jullie naar huis vliegen, maar wat met het voertuig? Verschepen naar Europa is te moeilijk (dit besliste de douanier doodleuk voor ons ???).’ Er volgde een weigering van het voertuig. We werden vriendelijk uitgenodigd om terug te komen met een betere voorbereiding hieromtrent. Wat we niet hebben gedaan, we hadden er geen goed gevoel bij.
Ook bij het inreizen van Alaska in mei 2016 deed de douanierster wat moeilijk … het voelde aan als machtsvertoon. Ze vond dat we minstens eenmaal per jaar naar België moesten terugreizen.
VALUTA
1 EUR = 1,15 USD (Amerikaanse dollar) dd. 23 augustus 2018
Overal zijn ATM machines te vinden.
Betalen kan meestal met Credit en/of Debetkaart.
